Gandaxe e máis palabriñas

Había tempo que non escuitaba a palabra " gandaxe ". Busquei esta palabra por dicionarios e na interrede pero só a topei nun par de  sitios. Aparece no libro " O enxoval da noiva " e despois nalgún comentario e blogo do sur de Pontevedra así que debe de ser unha palabra desta zona. Gandaxe vén a dicir xente de mala calaña ou de mala ralea na que non pode fiar un e supoño que vén de " gando " máis o sufixo " -axe ".
Poño a foto duns políticos que ben poderían entrar dentro desta definición na maioría dos casos.

E, falando de políticos e as súas prácticas, como non todo vai ser galego tamén aprendín a frase americana " Money talks, bullshit walks " para dicir que o diñeiro move todo, traducido finamente.
Coa familia norteamericana tamén aprendín a tradución de níspero " medlar " e de estruga ou ortiga que é " nettle " co que comprobaron que os galegos poden tirar licor de case calquera pranta.

A ver que aprendemos con Mehdi, o neno saharaui, cando veña aquí !.

Festival de Cans XIV

E chegou a cita anual do Festival de Cans. Este ano é a edición XIV e mañá é o último día e nin a pisei nin podo facelo mañá.
Unha verdadeira mágoa !.
Aquí deixo o programa de mañá que ten de todo. A ver se o tempo axuda.

Septuaxésimo primeiro mes ( e mais un día )

Imos camiño dos seis anos e a xoubiña xa é máis sardiña. Este ano estase portando " regulín, regulán " e a festa do seu aniversario está aínda no aire. Obedece bastante anque sempre ten algo máis importante que facer antes de facer o mandado, sempre. E hai veces que se altera e berra cando non é o que quere ela e así andamos. No fundo ten un bo corazón e, por exemplo, quere coñecer a " el amigo del desierto ". Onte, coa calor esaxerada destes días, lembrouse del e quere que veña para que estea máis fresco que no Sahara. Pensa nel muitas veces e haberá dúas semanas dixo algo simpático: " Ojalá que al niño del desierto le gusten los mismos juegos que a nosotros. No sé: a lo mejor sólo le gusta mirar pirámides. " Bendita inocencia !.

Na foto está facendo unha postura de ioga que é unha actividade que lle encanta.

Quiringosta

Tiña mirado este cartel en Mos varias veces e non sabía que podería significar e despois mireino noutro concello e dixen: " Isto á forza ten que significar algo en concreto " e busqueino. Agora xa sei que é unha variante do galego suroccidental da palabra " congostra ".
A explicación está neste vídeo.

Lévanme de paseo

 

 

Esta foi unha fin de semana intensa.

Venres tocou ir á praia de Lourido en Poio onde había un aniversario que se celebraba nunha pista de karts a pedais. Xela demostrou ser unha boa piloto que ía a toda velocidade e collía ben as curvas, mesmo levantando unha roda de atrás. O Leo tamén se animou a dar unha volta cando a pista estaba libre.



O sábado Leo tiña outra festa de aniversario e xogou ao fútbol. Cando xa lle picaba o corpo pola suor empezou o rastrexo zombi no bosque do arredor. Había que topar tres obxectos e levalos de volta á mesa de control onde nos facían pasar unha proba ou resolver un enigma. Tivemos sorte co zombi que andaba detrás das nenas e nos deixou bastante tranquilos.
En fin, pasámolo de medo ( nos dous sensos da palabra ) !.

E o domingo a estrela do día foi Xela en Mos coa súa actuación patinando.

Que sorte teño que me levan de paseo !.

O gardián das palabras

Amenceu un día con pouco sol pero agradable con ese ventiño que non pasa de airexa e esa temperatura que deixa portar sen incomodo a miña chaqueta. Así que me animei a levar a miña moto ata a vila " laboriosa, sonriente y acogedora " que cruzaba hai trinta anos camiño do meu Xinzo e que agora moito prosperou. Tiña programada a cita coa concelleira de cultura e o bibliotecario nunha cafetería nunha rúa ateigada de coches . Non tiven problema en fumar un dos meus habanos na terraza porque non me gusta fumar no interior dos establecementos e chegará o día en que proíban iso de afumar a grandes e pequenos, homes e mulleres. A concelleira era unha rapaza fermosa e de alegre sorriso cunha voz de axóuxere e un galego aceptable e rápido. O bibliotecario semelloume tranquilo e posto en libros e discreto nas súas palabras e opinións. A concelleira non me deixou pagar as consumicións e, na loita por pagar estando os dous cos billetes tendidos, gañoume dicindo que eu era estranxeiro. Eu, loxicamente, quedei apampado eses segundos precisos que deixaron á rapaza vencerme na disputa.

Logo chegou a charla naquela sala ben chea de xente nova de instituto co seu profesorado e unhas poucas señoras. A miña charla conseguiu tirar sorrisos a aquela xuventude case obrigada, seino, a asistir ao relatorio. A miña vida e algúns detalles dela curiosos pero reais son un éxito ante un público do máis diverso e, ao final, todo rematou ben.
No remate viñeron á mesa as señoras, educadas e admiradoras da miña escrita e doutras literaturas que me deron a asinar algúns libros meus: uns noviños do trinque e outros lambidos e gastos polo seu uso e goce.

Cando xa ía marchar acercóuseme a min un home que case tatexaba por vergonza. Eu sorrinlle para acalmalo e aceptei o programa da charla que me tendeu para asinarllo. O home tirou do peto da súa cazadora un papel dobrado e díxome: " Son unhas palabriñas en galego que non saen nos dicionarios. Gustaríame que as gardases. "
Volvín para casa na moto e cando cheguei a casa o gato Samuel colleume o papel e enguliuno sen darme tempo a quitarllo.
Supoño que esas palabras preferían seguir na boca da xente ou rematar no estómago do gato lambón antes que nun dicionario !.

* Este texto é unha suposta recreación do que aconteceu o día que coñecín a Carlos Casares. Inventei case todo e tratei de imitar a súa escrita. Unha cousa certa: eu era aquel home do papel.

DLG 2017

 

 

E outro ano máis co día das letras galegas !. Este ano está adicado a Carlos Casares, un escritor mui querido pola súa sinxeleza e polos seus artigos na Voz de Galicia " Á marxe ".

Muitos institutos e colexios levan o seu nome e así hai un que fixo unha páxina chamada Galaxia Casares con muitos traballos.

Eu tamén lle fixen neste blogo unha pequena homaxe hai dez anos.

En Vilaguindastre houbo a feira do libro que máis ben é pequenota anque este ano tiña algunha caseta máis. Xela non é mui amante dos libros pero houbo un de dinosaurios cunha lanterna que lle entrou polos ollos.
E mañá é festivo.

Eurovisión 2017

Onte foi o festival de Eurovisión 2017 e mirámolo como temos costume facelo. Houbo actuacións para todos os gustos e gañou Portugal cunha canción que non me chista muito pero, claro, eu non sei diso. Houbo outras que me gustaron como a de Bielorrusia, Suecia, Italia ou co mérito do cantante croata. Outras non me gustaron como a de Bélxica que non moveu os pés do sitio ou Francia. Outros eran bos como as de Holanda, Moldavia ou Grecia. Outras eran nin fi nin fa.
Ao final España quedou última e non quedou en cero polos televotos recibidos dende Portugal.
Tamén houbo a curiosidade do espontáneo que mostrou o cu nunha actuación.
Para saber máis está a Wikipedia.

O " rapicán "

Sabía que había de escuitar máis historias curiosas cos compañeiros da noite e así aprendín que antes puñan ruda debaixo da almofada dos nenos para que non tivesen lombrigas. Como dous compañeiros son afeccionados á caza falaron de xabaríns que escapan a correntes de auga cando están feridos e que gostan de escofarse en " bañas ".
A historia máis curiosa foi a que contaron das misturas entre raposas e cans que darían nun hipotético " rapicán " ( palabra inventada por min á xeito de " lubicán " que é mistura de can e lobo ). Din que o cruce de can con raposa resulta nun animal mui bo cazador e de bo alfacto e que é mudo como a raposa. Esta historia semella ser unha fantasía dos cazadores pero xa apareceron misturas de can e raposa por Europa adiante así que ao millor é verdade.

A foto é dunha hiena no zoo de Barcelona.

Obras humanas

Onte estivemos falando no choio de que ían restrinxir a entrada a Portugal estes días pola visita do Papa.
Lembrei a catedral de Mejorada del Campo que está construindo Justo Gallego dende hai máis de cincuenta anos perto de Madrid. Faino por fe e con materiais reciclados e doados. O pior do caso é que non ten licenza de obra e que non é segura segundo o concello e non se sabe como acabará cando morra este home de noventa anos que segue a traballar nesta obra monumental.
Seguro que acaba desaparecendo como esta cabana que tamén era unha obra humana anque non tan grandiosa.

O día do " Quérote máis "

Nesta época que van madurando as fresas chega o día da nai.
Este ano estivo caracterizado polos agasallos sorpresa e outros menos sorpresa e por un vídeo gravado no cole onde Xela di que quere a Naideleo porque " es muy blandita ".
Iso si, xa temos banda sonora do día coa canción " Quérote máis " de O Sonoro Maxín que estivemos co ela na boca todo o día.
Feliz día da nai !.

Enxertos e máis

Esta semana tocoume traballar de noite cuns compañeiros que saben de cousas do campo. Como vai sendo a época falaron de enxertos, enxertos de pugha, enxertos de ollo, castiñeiros enxertados en carballos que dan castañas boas pero durísimas para comer. Ou laranxas enxertadas en limoeiros que son mui ácedas. E, como non sei do tema, dinme bromas de como conseguir pavías sen carabuña enxertándoas nun salgueiro.
Outra noite falaron de paxaros e de animais que comeron como avestruces ou potros e houbo un deles que o que lle encantou foi o " aghuaneiro " que di que é un rato de muiño de río marrón e de barriga branca.
Para a semana seguimos xuntos e a ver que aprendo.
Poño unha foto do Faro de Budiño: un monte vistoso dende a fábrica.

Fortis in secula

 

 

Non houbo sorte e ninguén do que nos mercou unha rifa do Sogaps levou o premio dunha fin de semana nunha casa rural. O Sogaps está perto do carballo da foto que ten a frase " Quercus fortis in secula " que nos lembra que o tempo será o que dea valor a algo e, dese xeito, pode ser que os afoutos do Celta de Vigo consigan co tempo gañar o que desexen. Pero, de momento, non é así e a afouteza quedou na lembranza só en forma de chiste.

Entre abril e maio

Despediuse abril con chuvia o único día do mes con ela para darlle razón ao refrán que di " Abril, augas mil ou todas collen nun barril ".
E chegou outro primeiro de maio que vivín fóra de reclamacións obreiras. Os nenos reclaman máis atención e así póñome ao día con ángulos e malabares. Tamén fomos de visita a Vigo e pasamos polo Balaídos e aclarei un pouco o misterio celeste que comentaba o outro día: parece que ten que ver co Celta e a competición en Europa.
E a ver como nos trata este mes.