Día dos canteiros
Hoxe é santa Lucía, patroa dos canteiros e doutros profesionais onde os ollos e o sentido da vista son especialmente importantes como costureiras e oculistas.
Eu non podo esquecer o tempo que adiquei ao duro traballo da pedra e as palabras e curiosidades que aprendín. No choio non falabamos o latín dos arxinas pero si tiñamos algunhas palabriñas como " levar á meiniña " que era levar a pedra como indica o debuxo, de pe e primeiro adiantando unha esquina e logo a outra.
O debuxo pertence a un libro dun canteiro profisional que me ensinou muito e me fixo lembrar outros tempos.
Feliz día de santa Lucía !. Aquí e en Suecia, claro.
Etiquetas: etnografia V, lingua VII
enviado por paideleo @ 11:14 p.m.
9 comentarios:
Feliz día de Santa Lucía, logo! e este día os canteiros non traballan por ser festivo no sector? polo menos non deberían, coma o día de San Xosé na ensinanza.
en Suecia?
É a patroa da vista, non é? Pois viva logo!!!
Cando eu era pequeno, habia na familia de meu pai, un carpinteiro, que era él, e un canteiro.
Traballaba con eles outro canteiro da zona do parque portugués de Montesinho. Este era experto en cortar a cantería, facia-o cunha ferramenta que chamaban "marro", e él partía no granito como se fose manteiga.Que sexa unha homenaxe a eles.
Que interesante!!
O de Suecia deixoume pampa...!
Eu cando teño que cambiar mobeis de sitio na casa (algo que "adorrrro" facer) tamén os levo á meiniña.
gústame esa frase. Non sei se é posible aplicala a outros obxectos que non sexan pedras, pero como non lle tiña posto nome a esa maneira de levar cousas dun lado para outro... agora xa llo teño.
aaai, cantas cousas aprendo contigo!
heiche facer un biscoito para tí e a familia paideleo cando eu medre e aprenda :-)
Mer: non traballan os canteiros de construcción. Nos aserradoiros de pedra traballan igual.
En Suecia nomean unha raíña santa Lucía; unha reliquia do paganismo anterior.
Peke: si, falando claro.
Xabres da Teixeira: o marro existe que é un martelo grande. Como tamén existe a marreta que chega aos doce quilos de peso !.
Rosa Varela: a min paréceme que si.
Tamén o vivín en primeira persoa e iso inflúe.
zeltia: supoño que farás ben en adoptar a expresión que terá que ver con aprenderlles a andar aos nenos cando lles adiantas un pe e dispóis o outro mentres os agarras polas mans.
O biscoito que sexa cando queiras e onde queiras que non hai problema por dieta.
(Non caera eu na conta de que -coa miña leria da cantería- finalmente somos colegas. Un día temos que falar das técnicas de afiado do cincel...)
Ai, Chousa: ti máis eu somos coma o día e a noite. Mentres ti desempenas paramentos e liñas mestras eu malamente desbasto un desdoblo.
Ai, Chousa: ti máis eu somos coma o día e a noite. Mentres ti desempenas paramentos e liñas mestras eu malamente desbasto un desdoblo.
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio