Cousas que se aprenden
Esta fin de semana saiu por fin o sol e o Leo podía tratar de agarrar nunha parede a sombra da miña man para risa dunha parella que ía en coche. Os avós de Arbo prantaron maceiras, un peladilleiro e coellas, palabra que aprendín esta fin de semana e que define as verzas pequenas. No domingo axudei a atar as pólas dun limoeiro para guialas e aprendín na miña carne que os limoeiros teñen espiñas. No alto cantarexaba co vento a trécola ou tarabela da foto para axotar a aguia que come as galiñas. E cando montamos no coche de volta cantaba a curuxa ao lonxe pero faltaba o chío de mal agoiro da ave nocturna que non coñezo e que chaman a cabra " de morrás ".
En fin, cousas que se aprenden.
Etiquetas: arbo I, lingua II, natureza I
enviado por paideleo @ 10:11 p.m.
14 comentarios:
Non coñezo a cabra "de morrás", pero lembráchesme unha palabra que xa tiña esquecida, "coellas"; tamén lle chaman así pola zona de Allariz.
hai unha chea de cousas que aprender, fóra da cidade, ocurreuseme montar unha exposición nunha escola vella en Cela, Bueu e aprendín tamén da xenerosidade a que non estamos acostumados, o taxista, presidente da da asociación de veciños, foi quen se ofreceu a abrir e pechar a exposición.....
http://acidadedendefora.blogspot.com/
Claro, como a froita non chega para todos sempre tes algunha "verba nova" para agasallar os teus fiéis visitantes.
Eu embobo co teu relato e faime feliz pensar que haxa personas humanas que sexas capaces de ser ditosas co que ocorre ao seu arredor.
Gracias por compartir tanta xenerosidade.
Así que o Leíño quería coller a sombra da túa man. Parece que lle van as cousas difíciles. :)
Aprende-se sempre muito no campo. É saudável e eu gosto. Por isso vivo fora da cidade, numa zona rural, mas trabalho no Funchal, a cidade que comemora este ano 500 anos de existência.
Um abraço.
Na aldea de onde son, a cabra de "morrás" é a cabuxa do aire, porque canta dun xeito moi parecido ás cabuxas.
E dá medo do de verdade, non o do cine para apertarse ó/á mozo/a.
Unha apertiña
Pois mira que son parvo! Eu non sabía da utilidade dos "muiños" eses enriba dos frutais...
Xa ves, todos aprendemos.
Que fin de semana máis guai! a min, que preciso da luz como se fixese a fotosíntese, estes días de sol no inverno devólvenme a vida :)
xa ben di o refrán: nunca te deitarás...
Eu nunca o oira e non sei como lle chamamos no meu pobo, pero informareime
Gostei.
Embora o português e o galego sejam gémeos, muita coisa houve que ...
Saúdos.
Eu aprendín tamén onome de coella e a denominación de a cabra de morrás. Aquí dicimoslle curuxa simplemente. E as verzas pequenas nin sei se lle temos nomes. Plantamos verzas, coles, repolos e nesta época andamos a ver se collemos as nabizas, o mel dos nabos. Como choveu pouco parece que escasean.
Grazas por compartires ese galego raiano con Portugal que tanto nos enriquece.
Saúdos.
eu tamén andei hoxe a improvisar debaixo dun limoeiro. Por falta de maestro o resultado deixa moito que desexar. Penso que seria moi didactica unha reportaxe gráfica das tuas andainas polo agro. Saúdos ao teu Leo,menino moi xeitoso
A vida no campo é uma verdadeira escola.
Um abraço
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio