-eiro
Cada zona ten as súas características lingüísticas propias e esta onde vivo non ía ser menos. Aparte doutras singularidades ten un emprego especial do sufixo -eiro que individualiza palabras colectivas e así, por exemplo, dise "granceiro" no canto de "gran" para distinguir un gran de millo de todo o gran en xeral. Tamén dise "ombreiro", "videira" e incluso "peleiro" que ten plena vitalidade e por aquí é bastante normal oir: Non te pases un peleiro, Móveo un peleiro para aquí, etc. E todo isto vén a conto polo das eleccións que o outro día dixo un compañeiro algo que nunca oíra antes: Os políticos dedícanse todos ó mesmo: á roubeira.
Ogallá que este meu compañeiro estea errado e que os novos alcaldes e concelleiros sexan honrados.
Etiquetas: lingua I
enviado por paideleo @ 11:09 p.m.
13 comentarios:
Espero o mesmo dos alcaldes e grazas por nos ilustrar coa riqueza lingüística deste nosa terra, coas particularidades de O Porriño.
Un saúdo.
Quizáis o teu compañeiro debera dicir ás robeiras, en plural... Pero bueno, que veñan mellores tempos, ou no seu defecto, nunca pior, que din os velliños con razón.
Que lindo iso de roubeira.
Mira pois aquí pola parte de valdeorras, esperemos que os políticos non sexan ladrois e que levan os pantalois no seu sitio, e que teñan as maus limpas e que non teñan moitos irmaus aos que enriquecer... bueno era unha forma de nomear algunhas características do galego no oriente ourensán.
Un saudiño.
Iso o vexo un pouco 'complicadeiro' de máis...En fin: fe, esperanza e caridade, porque é pouco doado fiar neles...
Tamén se di herbeira co significado dunha herba para distinguilo de herba en conxunto.
Pola zona leste teñen ese plural de -ón en -ois tan peculiar. Eu sei o conto dun que foi á feira a mercar porcos e saíronlle "bois" (significando bos).
En adxectivos non se emprega esa terminación...de momento.
Graciñas polos vosos comentos.
na parroquia do meu pai (na miña e na da miña nai non, somos de terras de transición) meten os pais no forno... :) Claro está que tamén hai quen ten mutos millois (=moitos millóns).
Na da miña nai din munguir e na do meu pai muxir e luarmente (=neste lugar).
Apertas
Está interesante o debate dialectolóxico de hoxe. Ben, en Silvaoscura diriamos "huxe". Un saúdo dende Zamora, onde nunca están de pé. Con toda lóxica, os zamoranos prefiren estar "de pies".
a ver se alguén oíu falar algunha vez dunha "purridera".. na zona sur de lugo, en cima de vila polo menos e o redor, chamaselle así o que en espanhol chaman orca. tamen se dí cuitela en vez de fouce... agora mesmo non me lembro de moitas, pero voume ponher a investigar. (a mellor investigacion sentir falarlle os maiores, sen dubida)
En Corme, dise Forquita (horquilla), e fouciño(hoz). Os Alcaldes dedicanse a "roubeta". En www.corme.net. levamos tempo facendo entre todos o diccionario con palabras propias de Corme, invitovos a que fagades o mismo no voso mundo. Saludos.
Ogallá que algún polo menos si o sexa pai...apertas
Teño unha anecdota-chiste. O outro día paseando cos mes fillos e os meus pais, o pasar delante de ZARA HOME, dixo unha muller o seu marido. ¿E QUÉ PINTA UNHA CAMA EN ZARA HOME?.
o que vou aprendendo contigo supera en moito as clases que podo atopar en Bos Aires. Graciñas!
Publicar un comentario
És humano ti ?
Subscribirse a Publicar comentarios [Atom]
<< Inicio